رقص باد در گندمزار
خیر و صلاحم را درپرتو زرین و شکوهمند رفعت می بینم. اکنون گندمزارهای طلایی الهی رو به رویم قرار دارد و مرا به خود می خواند.رقص باد در گندمزار
خیر و صلاحم را درپرتو زرین و شکوهمند رفعت می بینم. اکنون گندمزارهای طلایی الهی رو به رویم قرار دارد و مرا به خود می خواند.
قند پارسی
ایاک نعبد است زمستان دعای باغ
در نوبهار گوید ایاک نستعین
ایاک نعبد آنکه به دریوزه آمدم
بگشا در طرب مگذارم دگر حزین
ایاک نستعین که ز پری میوه‌ها
اشکسته می‌شوم نگهم دار ای معین
مولانا
بی چشم و رو
از سرکار برگشته ام.
خورشت کرفس جا افتاده ای را که همسر پخته می چشم و همزمان به صحبتهایش گوش می دهم.
-: مثل این که این سرماخوردگی ام دارد کم کم جدی می شود. باید بروم نزد پزشک....
-: امسال نه پارسال! اگه مریض شوی می گذارمت پشت در.
-: ممنون از التفات شما!
-:نه خوب!
منظورم این است که حوصله مریض داری ندارم این آخر اسفندی!
پی نوشت: ازخجالت نزدیک بود آب شویم وانگهی سیل ساختمان را با خود ببرد.
در برابر باد
گندمم!
زاده اولین ماه تابستان.
سبزم چون بهار.
و مهربان با زیبایی و سرزندگی.
اینجا از رویارویی با نسیم تقدیر و رقص هایم در گندمزار زندگی خواهم نوشت.
از همراهی صمیمانه شما سپاس گزارم.